Getting Settled!

Dinsdag 31 juli kon ik na 2½ maand van paperwork eindelijk naar het consulaat in Amsterdam. Volledig voorbereid met alle papieren, pasfoto’s en paspoort meldde ik mij aan bij het hek. Bij de dubbele hekken, that is…... Wat een circus is dat, zeg! Na 5 ID checks, 2 metaaldetectors en een kruisverhoor van een de security guards mocht ik mij melden bij de eerste balie. En wat denk je? Papieren niet in orde! Een van de formulieren moet je online invullen en daarna zelf uitprinten, waarbij er ook een barcode wordt afgedrukt. Blijkbaar stond de Pon printer die ik gebruikte weer op de billigste instelling, want de streepjescode was niet goed….. En dan word je er gewoon weer uitgezet! Snel naar de overkant waar Christine in het Concertgebouw werkt om een nieuwe uit te printen. Ik was zo snel weer terug, dat ik vervolgens weer kon gaan uitleggen hoe dat gelukt was, of ik misschien de boel probeerde te belazeren! Eenmaal binnen ging alles heel makkelijk: nog even 80 Eurootjes afrekenen, een paar vragen beantwoorden over wat je gaat doen en dat mag je weer weg. Mijn paspoort werd achtergehouden en zat de volgende ochtend weer bij de post, met het felbegeerde visum erin!
De laatste paar dagen in Nederland waren helemaal vol gepland. Eerst twee dagen de laatste trainingmodule van het Pon Young Professional programma en daarna nog de vrijdag om de laatste dingetjes te regelen. Door een onverwachte begrafenis bleek ook de vrijdag nog lekker druk te worden. Maar goed, slapen kan in het vliegtuig altijd nog.
Op zaterdag ben ik in alle vroegte met Christine naar Schiphol gereden, gewoon met de Polo, die ik daar recht voor de deur kon achterlaten bij de VIP Valet Parking, wat extreem relaxed is dat! Gewoon sleutels op de balie mikken en wegwezen.
Voor een vlucht naar de VS moet je zo’n drie uur vantevoren aanwezig zijn, althans dat was mij verteld. Aangezien ik online al had ingechecked, en de security checks enorm meevielen, was dit allemaal niet nodig geweest.
De vlucht met KLM in een 747 was erg relaxed. Eindelijk weer eens normaal personeel in plaats van die cheap-ass EasyJet en Transavia shit!
Om 12:00 uur landden we op Chicago O’Hare, alwaar het hele Customs & Immigration spelletje nog eens dunnetjes werd overgedaan. Wederom een scan van m’n vingerafdrukken gemaakt en een foto van m’n gezicht, zodat Jack Bauer mij binnen 24 uur kan vinden.
Met de taxi ben ik naar Arlington Heights gegaan, waar de sleutels van mijn home away from home bij de receptie klaarlagen. Wat een chill appartement! Alles is net helemaal gerenoveerd, nieuwe apparatuur, vloerbedekking etc etc. Wasmachine, droger, US-size fridge, magnetron, oven, 2 tv’s (100 zenders), high speed internet…… kortom: the works! Het appartementencomplex bestaat uit twee gebouwen, met een buitenzwembad, binnenzwembad, fitnessruimte en parkeergarage, van alle gemakken voorzien dus!
Zondag heb ik uren door Arlington gelopen, een typisch voorbeeld van de Amerikaanse suburbs. Brede wegen, veel groen, een shopping mall en allemaal houten huizen, maximaal 1 verdieping hoog. Precies die huizen die je bij een hurricane altijd als eerste omver ziet gaan! Na twee uur lopen, en bijna terug bij huis, vond ik eindelijk een supermarkt voor de eerste broodnodig boodschappen. Achteraf bleek dat ze op 5 minuutjes van mijn appartement zitten!

Maandagochtend werd ik opgepikt door Jim Kelly, mijn supervisor. Hij heeft alles voor mij geregeld tot nu toe, dus kan je je voorstellen dat ik wel blij ben met deze vent.
Bij aankomt op het hoofdkantoor in Elgin (20 minuutjes Highway) kon ik direct aanschuiven bij een Sales vergadering, een goede manier om meteen de materie in te duiken. Alles stond klaar, een laptop, telefoon, e-mail account, en een eigen cubicle. Office Space ten top!
Voordat we gingen lunchen, kreeg ik de auto waar ik de komende maanden gebruik van mag maken. Aangezien de vice-president recent de laan uitgestuurd is, is zijn voormalige leaseauto nu de mijne: een dikke Chrysler 300 C Hemi (http://www.autoweek.nl/autotest.php?id=1221 ), compleet met tankpas! Voorlopig rijd ik hier dus in een dikkere leaseauto dan ik de komende jaren in NL ooit zal krijgen. Tja, het is geen Volkswagen of Audi, but it will do!

Zo, dit was een eerste verslagje van mijn eerste paar dagen hier in the States. I’ll try to keep you posted regularly! Check ook de foto’s!